گـل برده‎ام از باغ جـــمالی که تويی
می خورده‎ام از جــــام زلالی که تويی
با این دل زود قهـــر، شیری که منم
هرگز نرمــــید از غـــزالی که تويی

6 ( و )
در آیـــنه مــــوج می¬زند نوری نغز
مست است جهان ز ساغـــر شوری نغز
تو کوزۀ می به دوش و من جام به دست
در باغ شـــکوفه، میــــنیاتـوری نغز

7 ( و )
تابــید و دویـــد در رگ رَز خوشفام
و آویخت ز چرخ رَز چو پـــــروین تمام
طی شد تب خُنب و حبـس مینا، اینک
بار دگـر آفـــــتاب در مشــــرق جام

8 ( ج )
آن می به ¬من آر! کز زبــونی بـــرَهم
از چیستی و چنـــدی و چونی بـــرَهم
از هستن و نیستن، بپـــردازم رنـگ
وز زیســتن بوقلــــــمونی بــــرَهم
9 ( ه )
این ژَنده شـترمــرغ که در باد و غبار
خود قــافله¬ای ست صد شتروارش بار
گه گاه گشاده بال، بر قاف سپهــــر
سیمرغ شکوهی‎ست همه فــرّ و نگار

10 ( ه )
از دولت شــک به عـرش اورنگ زدم
دور از بـد و نیـک، نـام بـر ننگ زدم
از آن خُـم سر به مُهر، یک جـرعۀ راز
نوشیدم و جـــام باده بـر سنگ زدم

11 ( ز )
جــانانی و در میــان جـانی تو مرا
هر لحظه عـــیانی و نهــانی تو مرا
ای کاش تو را هم آرمـــانی می¬بـود
ای غایت خود که آرمــــانی تو مرا

12 ( ز )
تن خسته، ستان غنوده برتخت چـکاد
جویای وی¬ام؛ آن بُت دیـــرینه نهاد
جز شاهــــد آفــــتاب رخ ننماید
در ژرفْ حـباب آبی روشـن شـــاد