روان انسان مقوله بسیار پیچیده‎ای است که اگر از منظر تعالی روح و وحدانیت بدان نگریسته شود بسیار ساده و قابل تحلیل می‎باشد. به عبارتی این انرژی سرشار روحانی در ذات انسان ارزشی دارد به مراتب بالاتر از معادن و ذخائر عظیم نفتی، گازی و غیره در زیر زمین.
بیمارانی که کارشان به بیمارستان روانی می‎انجامد بدلیل اینست که نتوانسته‎اند (بهر دلیلی یا شرایط خانوادگی، شرایط محیطی و غیره) از انرژی خود در جهت ساختن و پیشرفتن استفاده کنند و انرژی‎های لایتناهی آنان سرکوب شده است. این مسئولیت بس سنگین مسئولین است که جامعه را بدانسو هدایت کنند.
عرفای بزرگی داشته‎ایم که به این ذخیره عظیم درونی پی می‎برند و از این انرژی در جهت تعالی و شکوفایی خود و جامعه خود استفاده می‎کنند:
گفت که دیوانه نه‎ای لایق این خانه نه‎ای
رفتم و دیوانه شدم لایق این خانه ‎شدم "مولانا"
به تعبیری به انرژی بیکرانه درون خود پی برده و از این انرژی "دیوانگی" در جهت خودسازی استفاده می‎کند. در جایی دیگر می‎فرماید:
گنجید نهان گشته در این توده پرخاک
چون قرص قمر زابر سیه بار برآیید
روبند گشایید ز سرپرده اسرار
پس خویش بدانید که سلطان نه گدایید
عمده حقیقت در اینجاست که بتوانیم این پتانسیلهای درونی را بشناسیم و آنرا هدایت کنیم بسوی اندیشه و ریشه‎کن کردن تضادها، دوگانگی‎ها و تردیدها در جامعه. در غیر اینصورت انرژی‎های درونی در جهت تخریب درون فعال شده و بیماری‎های گوناگون روانی را دامن خواهد زد. سیستم آموزشی که مبنای آن وحدانیت و اتحاد و یکپارچکی در جهت تعالی وجود و توحید باشد، می‎تواند این پتانسیل و انرژی وحدانیت را ایجاد کند.
اولین گام اینست که افراد خودشان بتوانند با مربی و آموزگار ارتباط برقرار کنند و عمیقاً درک کنند که این آموزگار و مربی از خلوص و مهربانی برخوردار است و با اراده خود بطرف یادگیری اعزام شوند.
آنگاه به خوبی می‎توان از این انرژی بیکرانه درون در جهت رها کردن پتانسیلهای سازندگی و آگاهی استفاده کرد.
حرف معلم ار بود زمزمه محبتی
جمعه به مکتب آورد طفل گریزپا را "استاد سخن سعدی"
آرش نیلگون